“ฮึก” ฮยอกแจเอามือปิดปากสะกดแรงสะอื้น
ความรู้สึกทั้งหมดถูกดันขึ้นมาจุกอยู่ที่คอหอย
ร่างหนาถอดเสื้อผ้าอาภรณ์ทุกชิ้นของเขาและร่างบางออกอย่างรวดเร็ว
หมับ!
“อ๊า ฮึก อย่าทำแบบนี้เลย อึก” ร่างเล็กครางเสียงเบา
เสียงใสแหบพร่าเพราะอาการป่วยที่ยังคงไม่หายดีบวกกับแรงอารมณ์ที่ถูกร่างสูงปลุกขึ้นมา
ซีวอนไล่จูบตั้งแต่ซอกคอขาวยาวไปถึงหน้าท้องก่อนจะกลับขึ้นมาหยอกล้อกับยอดอกสีหวานที่กำลังแข็งขืนต้อนรับสัมผัสพิเศษจากปากหยัก
ลิ้นร้อนลากวนไปมาก่อนจะชิมของหวานตรงหน้า
มืออีกข้างก็บีบคลึงเม็ดทับทิมสีหวานอีกข้าง ร่างบางสั่นสะท้าน
ขาเรียวเบียดชิดเข้าหากันยามที่แก่นกายใหญ่สัมผัสกับแก่กายเล็ก
“ต้องการแบบนี้ไม่ใช่หรือ”
ซีวอนผละหน้าออกมาถามเสียงแหบพร่า ตาคู่สวยฉ่ำน้ำตา
ร่างเล็กส่ายหน้าทันควันปฏิเสธคำพูดหยาบคายที่หลุดออกมาจากปากคนรัก
“ฮึก ไม่เลย ผมไม่ อ๊า....ไม่คิดแบบนั้นเลย”
ยังไม่ทันที่ร่างบางจะพูดจบซีวอนก็ขบเม้มยอดอกสีหวานแรงๆ
“ข้าควรจะเชื่อเจ้างั้นหรือ”
ซีวอนใช้จมูกแหลมลูบไล้ตามซอกคอขาวและแก้มเนียนสูดกลิ่นไอหอมหวานที่เขาเคยชิมมาหลายต่อหลายครั้ง
แต่ครั้งนี้มันไม่เหมือนกัน...เขาแค่อยากจะบอกกับร่างบางว่า
ฮยอกแจเป็นของเขาคนเดียว ไม่มีสิทธิ์ไปยุ่งกับใครทั้งนั้น
“ผม...ผมไม่ได้ ฮึก ไม่ได้หวังให้คุณเชื่อ อ๊ะ”
ร่างบางสั่นสะท้านหนักกว่าเดิมเมื่อร่างสูงเปลี่ยนความสนใจจากยอดอกสีหวานไปเป็นแก่นกายเล็ก
ซีวอนไม่คิดจะฟังฮยอกแจแก้ตัวแม้แต่น้อย
ตอนนี้ความต้องการในตัวร่างสูงมันขึ้นสูงจนยากที่จะห้ามได้
“ถ้างั้นเจ้าก็เตรียมรับชะตากรรมของเจ้าได้เลยฮยอกแจ”
“อ๊า ฮึก อย่าทำแบบนี้ อ๊ะ อ๊า~” ร่างเล็กทนไม่ไหวจึงต้องร้องครางออกมาเสียงดังลั่นยามที่ฟันขาวขบเม้มส่วนปลาย
น้ำสีขาวเริ่มไหลซึมออกมาช้าๆ
“หึ ตื่นเร็วดีนะ”
ร่างสูงใช้โพรงปากร้อนๆปรนเปรอร่างบางแบบไม่มีเกี่ยง
ฮยอกแจส่ายสะบัดหน้าไปมาด้วยความเสียวซ่าน
ด้วยแรงที่มีอยู่น้อยนิดพยายามผลักดันหัวทุยๆของร่างสูงให้หลุดออกจากแก่นกายร้อนผ่าวของตน....ไม่ใช่เขาไม่ต้องการ
แต่ถ้าจะมีอะไรกันจริงๆเขาอยากให้มันเกิดจากใจที่รักกันจริงไม่ใช่เพราะความโมโหร้อนแบบนี้
หมับ
“ฮึก อ๊า เอาออกไป อ๊ะ เจ็บ ฮื้อออ”
ร่างเล็กถูกพลิกตัวในท่าหมอบคลาน สะโพกมนตั้งชัน
ช่องทางสีหวานถูกบุกรุกจากของที่ใหญ่กว่านิ้ว และแน่นอนว่าคราวนี้ไม่มีการเบิกทาง
เพียงแต่เป็นการดุดันที่แสนรุนแรงจนร่างบางแทบจะรับไม่ไหวถ้าไม่มือใหญ่จับสะโพกไว้
“เจ้ารองรับของข้ามาหลายต่อหลายครั้ง คราวนี้คิดจะปฏิเสธหรือ
ของข้ามันสู้ของไอ้แทซิกไม่ได้หรือไง”
ร่างสูงโน้มตัวกระซิบริมหูนิ่ม ใบหน้าคมถูไถตามซอกคอขาวก่อนจะค่อยๆขยับแก่นกายเข้าออกช้าๆ
“ฮึก อ๊า ไม่ใช่ อึก ไม่ใช่แบบนี้ อ๊ะ อ๊า มันไม่ใช่แบบนี้” ร่างบางพยายามหาข้อแก้ตัวแต่กลับไม่มีผลต่อร่างสูงเลยแม้แต่น้อย
ซีวอนเริ่มควบเร็วและแรงขึ้นจนร่างทั้งสองร่างโยกโยนตามแรงกระแทก
เสียงเนื้อกระทบเนื้อดังคลอไปทั่วห้องผสมผสานกับเสียงครางแห่งความเจ็บปวดและความสุขสม
ฮยอกแจพยายามขัดขืนแล้วแต่แรงที่มีอยู่มันไม่สามารถสู้ซีวอนได้เลย
“อ๊ะ อ๊ะ อ๊า อย่า ฮื้ออ อ๊า อึก เจ็บ มันเจ็บเหลือเกิน” เจ็บทั้งกายและเจ็บทั้งใจ ทำไมกัน ซีวอนถึงไม่เข้าใจเขาเลย
ทำไมต้องทำกับเขาแบบนี้ด้วย
“อ่าห์ อึก”
ร่างสูงโหมแรงกระหน่ำจนไม่สนใจว่ากลิ่นคาวเลือดกับน้ำเลือดสีแดงฉานไหลย้อนออกมาจากช่องทางสีหวาน
ร่างบางมีเสียงครางเพียงน้อยนิด ปล่อยให้ร่างสูงโหมแรงกระแทกตามใจ
“ฮึก ผม...ผมรักคุณ อ๊า ฮยอกแจรักคุณ อ๊ะ อ๊ะ”
ร่างเล็กบอกเสียงเบาบอกซ้ำไปซ้ำมาอยู่หลายครั้ง เสียงเบาๆแบบนี้
เขาหวังเหลือเกินว่าซีวอนจะได้ยินมัน
“ผมรักคุณ ฮึก ผมไม่คิดจะทำแบบนั้น อ๊า ผมรักคุณซีวอน อ๊ะ อื้อ” คำบอกรักซ้ำไปมาหลายครั้งเรียกความสนใจจากร่างสูงไม่น้อย
ซีวอนเลื่อนตัวขึ้นมาประทับจูบที่ริมฝีปากอิ่มบาง
กดย้ำๆหลายต่อหลายครั้งจนปากบางบวมเจ่อ แรงกระแทกที่แสนรุนแรงทำให้ร่างบางน้ำตาไหลพราก
“เจ้าบอกว่าเจ้ารักข้างั้นหรือ...”
“ฮะ ฮยอกแจรักคุณ อึก อ๊า ฮยอกแจเป็นของคุณ ไม่ว่าคุณจะทำอะไรผมก็ทำได้หมด
อ๊ะ อ๊า แต่อย่าโกรธผมนะฮะซีวอน ผมไม่ได้ทำจริงๆนะฮะ อื้อ~” เป็นอีกครั้งที่ร่างบางถูกปากหยักจูบ
แต่เป็นจูบที่ไม่เหมือนกับครั้งแรก....ดูเหมือนว่าซีวอนจะอ่อนโยนลงบ้างแล้ว
“ถ้าคุณ ฮึก ต้องการผม อ๊า ผมจะทำให้คุณเอง
แต่ขอร้องเถอะนะฮะเชื่อใจผมได้มั้ย ฮึก ผมรักคุณ ผมไม่มีทางทำแบบนั้นแน่ อ๊า” แรงกระแทกที่เบาลงๆบ่งบอกว่าซีวอนกำลังใจอ่อนกับคำพูดอันไร้เดียงสาของคนรัก
ฟึ่บ!
“ฮยอกแจ หืม” ร่างบางพูดจริงทำจริง
พลิกตัวร่างสูงให้นอนหงายร่างอันไร้เรี่ยวแรงกระแทกกายซ้ำลงมาให้แก่นกายใหญ่ดุดันกลับเข้าไปในช่องทางรักอีกครั้ง
ปากบางอิ่มกดจูบที่กลีบปากหยักแรงๆ
“ผมเป็นของคุณ ไม่ว่าคุณจะทำอะไรผมคุณก็ทำได้ แต่ถ้าคุณต้องการผม
ผมจะทำให้คุณเอง ถ้าคุณจะไม่สนใจผม ผมก็จะไม่สนใจอะไรอีกแล้ว ฮึก ผมรักคุณ
ผมจะกลับโซล อื้อ~” ร่างบางพูดพร่ำเพ้อต่อหน้าร่างสูง
คำพูดทุกคำตอกย้ำหัวใจดวงโตของซีวอนให้วูบไหว
ความรู้สึกผิดเพียงน้อยนิดทำให้ร่างสูงจับท้ายทอยร่างเล็กเข้ามากอดจูบปิดคำพูดที่ร่างบางกำลังจะพูด
“แฮ่กๆ ผม...อ๊ะ รักคุณนะฮะ”
พูดจบร่างบางก็ยกตัวขึ้นแล้วกระแทกลงมาสุดแรงแบบไม่สนใจว่าตัวเองจะเจ็บแค่ไหน
ถ้าร่างสูงต้องการให้เขาเจ็บปวด เขายอมทำทุกอย่าง ขอแค่ซีวอนหายโกรธเขาก็พอ
“อ๊ะ ลึก อึก อ๊า เจ็บ” ร่างบางกระแทกกายโหมรุนแรงจนซีวอนนึกสงสาร
แววตาที่ใสซื่อแปรเปลี่ยนเป็นแววตาแห่งความเจ็บปวดและทรมาน
ร่างสูงสวนกายขึ้นไปยามที่ร่างเล็กกำลังกระแทกลงมา
“ฮยอกแจ อ่าห์ อื้ม แรงไปหรือเปล่า”
ซีวอนพูดตะกุกตะกักยามที่ร่างเล็กระแทกกายถี่รัว
น้ำคาวเลือดไหลเอ่อออกมาบ่งบอกว่าร่างบางทรมานแค่ไหน
“อึก อ๊ะ อ๊า ไม่ไหวแล้ว ฮึก ผมรักคุณซีวอน อ๊า เจ็บ ฮื้อออออ~~~” บอกรักพร้อมกับน้ำสีขาวขุ่น น้ำรักไหลเปรอะเต็มหน้าท้องแกร่ง
แต่ร่างบางกลับไม่ยอมหยุดการกระทำใดๆ
ซีวอนนึกขัดใจกับการกระทำประชดประชันของอีกคนจึงจับร่างเล็กพลิกนอนหงายแล้วตัวเองเป็นคนส่งกายเข้าไปแทน
“ไม่ต้องบอกแล้ว คำว่ารักของเจ้า ข้าได้ยินหมดแล้ว อึก ฮยอกแจ
ทำไมเจ้าต้องทรมานตัวเองด้วย อ่าห์~~” และไม่นานนักร่างสูงก็ไปจนถึงจุดสุดท้าย
ร่างหนากระตุกถี่ควบไปกับคนภายใต้ร่างก่อนจะอัดฉีดน้ำรักเข้าไปเต็มช่องทางอุ่นนุ่ม
น้ำรักไหลย้อนพาเลือดสีแดงสดออกมาเต็มขาเรียว ร่างทั้งสองร่างนอนเกยทับกัน
ลมหายใจหอบถี่และโรยริน ร่างบางหลับใหลเข้าสู่ห้วงนิทราในเวลาอันสั้น
ตามด้วยซีวอนที่ทิ้งกายลงกับข้างร่างบางก่อนจะดึงฮยอกแจเข้ามากอดไว้แน่น
“ข้าทำให้เจ้าเสียใจและเจ็บปวดอีกแล้วฮยอกแจ ข้าขอโทษ ข้ารักเจ้า”
การกระทำทั้งหมดที่เกิดขึ้นในวันนี้เป็นบทพิสูจน์ได้ว่าฮยอกแจรักและเอาใจใส่ซีวอนแค่คนเดียว
เขาผิดเองที่ทำแบบนี้กับร่างบาง ถึงแม้คำขอโทษจะเอ่ยออกมาตอนที่ร่างเล็กหลับตาพริ้ม
แต่เขาก็อยากจะพูดมันออกมาซักร้อยครั้งพันครั้ง
“ข้าขอโทษ....”
ร่างสูงหลับใหลตามไปในที่สุด
ตอนนี้ศึกรักในห้องนอนห้องใหญ่ได้จบไปแล้ว
เหลือเพียงกลิ่นคาวเลือดกับไอความร้อนในตัวร่างบางเท่านั้นที่ยังคงลอยไปลอยมาแตะจมูกร่างสูง
กลับไปอ่านต่อและเม้นที่บทความ
